Opowiem Wam pewną historię. Historię, która parę lat temu wywołała u mnie i oburzenie, i łzy. Miałem wrażenie, że wiele wniosła do mojego życia. A morał był tak oczywisty, że wyciągnięcie wniosku nie było żadną trudnością. Pomyliłem się. Dzisiaj już wiem, gdzie popełniłem błąd.

Dzieciństwo miałem udane. Nawet bardzo. Nie byłem jedynakiem, ale jak jedynaka mnie traktowano. Nigdy niczego pod wieloma względami mi nie brakowało. Najnowsze zabawki, najnowsze rzeczy, sponsorowane wakacje i inne wyjazdy. I kiedyś, pewien wyjazd, całkowicie zmienił mój światopogląd na niektóre sprawy. Bynajmniej – tak mi się wydawało. Teraz mogę śmiało powiedzieć, że byłem hipokrytą. Nie po raz pierwszy, tak na marginesie. Ale nie o hipokryzji chcę mówić.

Był rok 2002. Piąta klasa podstawówki(o ile dobrze obliczyłem). Mój bardzo dobry kolega ze szkoły zaproponował mi wyjazd na ferie. Na wieś. Do swoich dziadków. Zapowiadała się wspaniała zabawa i istna sielanka. Zima tego roku była piękna. Dużo puszystego śniegu, lekkie, niegroźne mrozy, które ten śnieg trzymały. Mieliśmy plany, pomysły i jeszcze raz plany. Nawet zastanawialiśmy się, czy nam wystarczy na to wszystko czasu. To sanki, to bałwan, to kulig i piesze wyprawy. Nie brakowało nam alternatyw.

Moi rodzice ulegli. Po długich próbach w końcu udało mi się ich namówić. I w ten oto sposób – świat stał przed nami otworem. Zabawę czas zacząć.

Mieszkaliśmy w takim niewielkim domku jednorodzinnym. Skromny, acz przez to, że był bardzo, bardzo stary, miał w sobie pewien urok, w którym zakochałem się od pierwszego wejrzenia. Wszystkie wnętrza były zrobione z prawdziwego drewna. Na środku salonu stał kominek, który cały czas dawał ciepło i wprowadzał rodzinny klimat. Udekorowany był w obrazy przedstawiające mieszkańców domu, którzy zamieszkiwali go od pokoleń. A wybudowany został zaraz po II wojnie.

Przyjechaliśmy na tydzień. Dostaliśmy dwa oddzielne pokoje, z łazienkami w środku. Prawie jak w hotelu(co swoją drogą bardzo mi odpowiadało). Byłem zachwycony. Kolega miał racje, że to piękne miejsce. Jego dziadkowie byli swoją drogą bardzo sympatycznymi ludźmi. Tłumacząc na dzisiejszy język: niczym Basia i Lucek z M jak Miłość.

Czas nam mijał na zabawie. Do domu wracaliśmy praktycznie na posiłki i na noc. Tłumacząc na dzisiejszy język mojej mamy: dom traktujesz jak hotel. Poznałem tam wielu fantastycznych ludzi. Od małego byłem bezpośredni i nie ukrywałem prawdy. Zawsze nazywałem ich wieśniakami. Tak się w sumie do nich zwracałem. Ale nie gniewali się, bo nie na co dzień oglądali miastowego, więc to była dla nich nie lada gratka.

Pewnego dnia babcia mojego kolegi powiedziała nam, że ich sąsiadka, którą znają od czterdziestu lat, ciężko zachorowała. Jako, że dziadka nie było, a ona miała problemy z kręgosłupem, poprosiła nas o porąbanie jej drewna i przyniesienie wody ze studni. Byliśmy uczynnymi dziećmi, więc od razu się za to zabraliśmy. Zobowiązałem się do wykonania tego drugiego zadania. Kiedy wszedłem do domu i przywitałem się z chorą kobietą, powiedziała mi, że jak będę nabierał wodę ze studni, to żebym uważał na ich psa z tyłu domu, ponieważ jest bardzo agresywny. Ostrzegała raz, drugi, trzeci i jeszcze piętnasty, jak już wychodziłem. Lekko przestraszony i z lękami, poszedłem na tyły. Pies, przykuty łańcuchem do starej budy, wyglądał strasznie. Nie był ani stary, ani młody. Choć prędzej mu było do tego pierwszego. Gdy zobaczył, że zatrzymuję się z wiaderkami przy studni, wstał na równe nogi, poczym położył się, kładąc łeb na przednich łapach i nadstawiając uszu. Nabrałem wodę i zabierałem się do powrotu. Pies zaczyna skomleć. Mijam go, a to skomlenie zaczyna łączyć się z piskiem, szlochaniem. Bynajmniej – błagalny dźwięk. Zrobiło mi się go żal. Ostrożnie zacząłem zbliżać się do jego budy. Zaskoczył mnie. Nie zaatakował, a zaczął się odsuwać. Jakby chciał dać do zrozumienia, że chce nawiązać współpracę. Spojrzałem na jego miski. Były brudne od błota. Było ono zaschnięte. Wziąłem je i zacząłem czyścić piaskiem z kamykami, żeby wszystko dokładnie zeszło. Trochę mi to zajęło. Jednak cel osiągnąłem. Nalałem mu wody. Nie wiem, czy naliczyłbym trzy sekundy – już jej nie było. Nalałem kolejny raz. I znowu to samo. Poszło pół wiadra. Dał się pogłaskać. Obiecałem mu, że do niego wrócę. Wróciłem do domu. Wieczorem, po kolacji, wyniosłem po kryjomu trochę chleba i kiełbasę. Poszedłem do tego psa, dałem mu to, a on wręcz to połknął. Zacząłem go głaskać. Położył się na plecach i chciał, żebym głaskał go po brzuchu. Cały był brudny od zaschniętego błota. Jego łapy były aż twarde. Przez dłuższą chwilę wpatrywałem się w niego milcząc. Nagle wstał na równe nogi. Na podwórko wbiegł kompletnie pijany mąż tej chorej kobiety, a właściciel psa. Zaczął rzucać obelgami w moim kierunku, a w stronę psa zbliżał się z łopatą. Pies szybko i agresywnie rzucił się do ataku. Zatrzymał go łańcuch. Zapiszczał, bo pociągniecie w tył było aż tak silne. Był bezradny. Podobnie było ze mną.

Jaką wyciągnąłem z tego lekcję? Pomyślałem wtedy: nigdy nie chcę być taki, jak ten pies; nie dam się komuś przykuć łańcuchem. Jako, że w miłość nigdy nie wierzyłem(może dlatego, że jeszcze jej nie doświadczyłem), to przyjaźń była moją największą wartością. Czymś najważniejszym. I niedawno byłem w przyjaźni. Mówiłem, że pięknej. Ale nie zastosowałem się do tego, co kiedyś sobie obiecałem. Zostałem przykuty łańcuchem. Zaufałem drugiej osobie bezgranicznie. Tak samo jak ten pies zaufał bezgranicznie swojemu właścicielowi. Traktował jak przyjaciela. A skończył w budzie.

Morałem całej tej historii chciałbym, aby było pewne przesłanie: nigdy nie ufaj drugiej osobie w stu procentach. Albo niech brzmi tak, jak stare przesłanie: umiesz liczyć? licz na siebie. Przyjaźń jest piękna, owszem. I dalej w nią wierzę, choć mocno się rozczarowałem. Ale warto pamiętać, że przyjaciel jest potencjalnym wrogiem numer jeden. Zna wady i zalety. Mocne i słabe strony. Reasumując – więc wie, jak zniszczyć i zadać ból.

Przykre, acz prawdziwe.

Michał Cisło
michal-cislo@wp.pl