Odkryłem ostatnio zupełnym przypadkiem coś, co nie tylko powinno pomóc zrozumieć, wyjść z opresji, przemyśleć, ale przede wszystkim – nauczyć. I skierowanie jest to głównie do kobiet. Tych, które są naiwne i tych, które nie do końca potrafią poradzić sobie z pasztetem własnego życia. A że stanie się to hitem, to nie mam co do tego wątpliwości.

A chodzi o kobiety w każdym wieku. Ogólnie ujmując i rzecz biorąc. To natomiast dlatego, że sam osobiście znam przypadki, w których kobieta dorosła zachowuje się tak, jak nastolatka i popełnia tak samo głupie błędy, jak ona i na odwrót – dziecko idzie ścieżką dorosłego.

A to wszystko przez miłość. I nie tę szyderczo przedstawioną przeze mnie. Ale tę, która tak zaślepia człowieka. Bynajmniej – tak się to określa.

Uwielbiam jesień. Zimę tylko lubię. Jest chłodniej i bardziej mokro. Ale zima ma jednak coś z jesieni. Coś, co lubię. Coś, co określam swoją oazą spokoju. A konkretnie chodzi o wieczory. Wieczory, w których mogę usiąść wygodnie na fotelu przed telewizorem i albo go pooglądać, albo sobie przed nim poczytać. A czytam różne rzeczy. Poczynając od kryminałów i thrillerów, aż po książki naukowe i psychologiczne. Jednak mam pewną słabość. Właśnie w takie dni. I często zmusza mnie do tego, np. pogoda. Gdy za oknem pada, gdy za oknem wieje, gdy za oknem jest już ciemno. Zakładam wtedy na siebie cieplejszą bluzę, robię kubek gorącej herbaty, zapalam świece i albo oglądam film, albo słucham muzyki i myślę, albo czytam. I ostatnio też miałem taki wieczór. Też zrobiłem sobie taki klimat. I wtedy czytałem. Grocholę Katarzynę czytałem. A książki Grocholi traktuję jako takie, które można poczytać w chłodny jesienny, tudzież zimowy wieczór. Gdy człowiek nie ma humoru, gdy przeżywa przesilenie, gdy jest po prostu zmęczony. Bo po prostu – poprawiają one humor. Szybko i przyjemnie się je czyta. Jest prosta fabuła. Jest książę z bajki. Jest szczęśliwe zakończenie. I tak książki Katarzyny Grocholi traktowałem. Na jeden wieczór.

A sytuacja diametralnie zmieniła się po tym, jak w moje ręce trafił jej „Trzepot skrzydeł”. Opowieść, która dała mi wiele do myślenia i która, nie będę ukrywał, nieco mnie zdziwiła. Dlaczego? Bo nie wiedziałem, że autorka ma w sobie tyle mądrości. Tyle wiedzy życia. I że tak potrafi trafić do człowieka. Co lepsze – dotknęła nawet i mnie. Bo ukazała prawdę. Bo ukazała szyderczą prawdę. Bo przedstawiła życie zwykłego człowieka. Kobiety. Zagubionej, ślepej, nie dostrzegającej czyhającej krzywdy w osobie, która ją kocha. I nie tylko krzywdy psychicznej, ale i fizycznej. Gdy przeczytałem ostatnie słowa całej powieści, gdy zamknąłem ją, a później tkwiłem przez chwilę w milczeniu, patrząc na napisy znajdujące się na tylniej okładce, to moja recenzja była krótka, ale jakże adekwatna: wreszcie ktoś o tym napisał.

Nie streszczę fabuły. Nie przedstawię niczego więcej, niż zarysu historii, która sprawiła, że poświęciłem na to nawet felieton. A przede wszystkim – wytłumaczę dlaczego uważam, że każda kobieta(nieważne w jakim wieku) powinna choć raz tę książkę przeczytać.

Wyobraźmy sobie taką sytuację: jest kobieta. Normalna. Zwykła. Prosta. Ani piękna, ani brzydka. Ani nadzwyczaj inteligentna, ani głupia. Normalna. Pracująca. Wykonująca rzetelnie i sumiennie swoje obowiązki. Ma własny dom. Ma rodzinę. Ma męża. W pracy jest zawsze uśmiechnięta, miła, pomocna. Można na niej polegać. Zadbana, schludna. Prowadzi normalne życie. I tutaj zaczynają się schodki. W momencie, kiedy przekracza próg własnego domu. Wtedy zaczyna się koszmar jej życia, z którego nie może się za nic w świecie wydostać. Wraca do domu, szybko sprząta. Dokładnie. Bardzo dokładnie. Robi pranie, wyciera kurze. Szybko robi obiad. Ale nie to, na co ma ochotę. Tylko to, na co ma ochotę jej mąż. Według przepisu, jaki on ustali. Tak, żeby mu zasmakowało. Bo inaczej powtórzy się to, co ostatnio – złamie jej rękę. Ale przecież… on ją kocha. On kocha ją, a ona jego. Przecież są małżeństwem. Przecież w każdym małżeństwie jest jakiś kryzys. Boi się go, ale najwidoczniej tak miało być. To było jej pisanie. Najpierw uderzył ją ze złości. Bo powiedziała coś, co jemu nie odpowiadało. To był pierwszy raz. Później znów uderzył. On nie wie dlaczego. Ona podobnie. Przypuszcza, że tak dla zasady. Ale to nie jest ważne. Przeprosił ją. Płakał. Prosił o wybaczenie i obiecał poprawę. Ona mu uwierzyła. Bo przecież w miłości trzeba przebaczać. To jest mąż. Przyjaciel. Kochanek. Osoba najbliższa. Siedem w jednym. Następnego dnia mówi mu o tym, że chciałaby spotkać się z przyjaciółką, z którą nie widziała się od dwóch miesięcy. Zostaje przewrócona na ziemię. Na swojej twarzy po raz kolejny czuje odcisk jego buta. Myśli sobie w takiej chwili, że jak nie będzie się ruszać, to on przestanie. Jeżeli nie, to dostanie jeszcze raz lub drugi i znów przeżyją to, co wczoraj – upojną noc. Przecież – on miał na to ochotę. Traci przyjaciółkę, która nie potrafi zrozumieć, dlaczego ona jest taka nieszczęśliwa. Przecież ma pracę, dom, dobrze zarabiającego męża, który w towarzystwie zawsze jest szarmancki i zawsze uwodzi wszystkie jej koleżanki. Aby były zachwycone. A one są. A po przyjściu do domu to samo, co wczoraj. Aż pewnego dnia zachodzi w ciążę. Nie mówi nic o tym swojemu mężowi, bo boi się, że źle na to zareaguje. Dochodzi do kolejnej awantury. On znów wyznaje jej miłość. Tylko, że na swój sposób. Nie wie, że jest w ciąży. Nie wie, co popełni dwa dni później. Ale wie, że ujdzie mu to płazem. I tak w kółko.

To wszystko brzmi okrutnie, wiem. Ale niestety – to są historie z życia wzięte. Jedne z tych, o których się nie mówi. Bo na świecie są przecież ważniejsze sprawy. Jednak w całym tym naszym zgiełku polecam wszystkim paniom, aby zapoznały się z tą powieścią. I warto o tym mówić. Bo osobiście znam dziewczyny w moim wieku, które historie tego typu mają już za sobą. Ironia polega na tym, że mają one jakieś dwadzieścia lat mniej od kobiet z tym samym problemem, co nasza bohaterka. Jak skończy się jej koszmar? Czy w ogóle się skończy? Co się stanie z jej dzieckiem? Odzyska przyjaciół? Przestanie żyć w strachu? Zacznie spokojnie spać? Czy jej mąż podejmie leczenie? I czy Hanka w końcu zrozumie, jak naiwną jest kobietą? Polecam dokładniejsze zapoznanie się z historią.

I wyciągnięcie wniosków.

Michał Cisło
michal-cislo@wp.pl