„Skoro robi się ze mną nudno, to niech mobilizują kogoś innego, żeby śpiewał!” – mówi Martyna Szot, uczennica I Liceum Ogólnokształcącego w Wałbrzychu.

Michał Cisło: Śpiewasz, piszesz, uczysz się w dwóch szkołach.

Martyna Szot: Tak, dokładnie.

Cudowne dziecko.

Czy ja wiem? Nie do końca.

Jesteś silna psychicznie?

No właśnie nie. Mam coś takiego, że jak przygotowuję się do czegoś i mi to nie wychodzi, to zamiast uczyć się na błędach – jestem pełna rezygnacji. Dopiero po czasie nabieram motywacji i pojawia się wtedy we mnie myśl: kurde, co z tego, że nie wyszło, jak następnym razem może być lepiej.

Pytam, ponieważ człowiek, który kończy dzień w I Liceum, idzie godzinę później na popołudniowe zajęcia do szkoły muzycznej, wraca do domu, uczy się, pisze i jeszcze znajduje czas na śpiewanie, musi być człowiekiem niezniszczalnym.

To zależy też od dnia.

Skąd się u Ciebie biorą te dodatkowe zapasy energii?

Z pasji. Kocham śpiewać, a poza tym – tu chodzi też o przyszłość, pamiętajmy. W szkole jestem na wiodącym angielskim, szlifuję ten język. Staram się rozwijać w tym kierunku.

Nie masz tego momentami dość? Są takie w dni, w których zdajesz sobie sprawę, że tych wszystkich zajęć masz zdecydowanie za dużo?

Mam dosyć tego cały czas, tak naprawdę. Nie śpię, prawie nie jem. Funkcjonuję, w zasadzie, jak taki robot: tu mam na godzinę, tam mam na godzinę. Muszę biegać z jednego miejsca do drugiego. Ale wyszłam z założenia, że skoro chcę i kocham to robić, to muszę się poświęcać. Muszę być silna!

Ale są to tylko chwilowe kryzysy, a później wszystko wraca do normy, czy rzeczywiście ograniczasz swoją aktywność?

To jest zazwyczaj kryzys długotrwały. Często jest tak, że zajęcia w szkole muzycznej kończę o 21:30, wracam do domu i mam świadomość, że następnego dnia mam sprawdzian. Wygląda to wtedy tak, że kładę się spać na dwie godziny, wstaję o trzeciej w nocy, nie mogę się podnieść, odpuszczam sobie, a nad ranem, gdy już się obudzę, wpadam w zupełną histerię, bo wiem, że i tutaj zawaliłam, i tam zawaliłam. Jest ciężko.

Można powiedzieć, że pracujesz na swoją przyszłość z dwóch stron, bo z jednej – jesteś w klasie z wykładowym językiem angielskim, a z drugiej – zajmujesz się śpiewem. Gdyby ktoś kazał Ci się określić w tym momencie, jaki kierunek wybrać, to który byś wybrała?

Śpiew, zdecydowanie.

Śpiewasz od piątego roku życia, tak?

Tak.

Z tego co wiem, to u Ciebie w rodzinie nikt nie ma zdolności muzycznych? Nie wspominając o głosie?

Nikt.

Ty jednak masz.

(śmiech) No tak.

To może jesteś Dzieckiem In Vitro? Albo wiatropylnym?

(śmiech) Możliwe. Ale myślę, że wyszło mi to na korzyść, jakby nie patrzeć (śmiech).

Powiem wprost – dzisiaj nie interesuje mnie Martyna Szot, jako dziewczyna, który ma niebiański głos, jest jedną z lepszych, jak nie najlepszych, wokalistek w tym mieście. Chciałbym, żebyśmy skończyli na chwilę z banałami typu „kocham muzykę”, „żyję muzyką”, „muzyka to moje życie”. I zapytam wprost – czujesz się popularna?

Czy czuję się popularna? Hm, nie chcę żeby to zabrzmiało egoistycznie, ale spotykam się z tym, że osoby wiedzą kim jestem, gdzie chodzę do szkoły i czym się zajmuję. I myślę, że to wynika z tego, że zawsze jak coś się dzieje, to jest mnie pełno. Mam świadomość tego, że ludzie wiedzą, kim jestem.

Pokusiłbym się nawet o stwierdzenie, że Martyna Szot, to dobra marka.

(śmiech) O, proszę (śmiech). Nie no, jak tak nie uważam. Myślę, że to zależy od innych, czy Martyna Szot, to dobra marka. Ale skoro tak twierdzisz, to miło mi słyszeć.

Gdy rozmawiałem na Twój temat ze znajomymi, to wiele razy słyszałem zdanie, które cały czas tkwi mi w pamięci: wspaniale śpiewa, ale przez to, że śpiewa wszędzie, zaczyna się robić nudno. Nie czujesz, że jest to syndrom Natalii Kukulskiej za młodu?

O Jezu, nie wiem! Wiesz, cały czas jak śpiewam, to staram się siłą rzeczy robić coś nowego i świeżego. Ale poza tym, to też nie jest moja wina! Bo skoro ze mną robi się nudno, to niech mobilizują kogoś innego, żeby śpiewał!

Może powinnaś przestać śpiewać publicznie teraz i wrócić na scenę później, żeby blask Twojego talentu był jeszcze większy? Nie boisz się tego, że rzeczywiście możesz się znudzić ludziom?

Nie, bo jeszcze na scenę nie weszłam… W każdym razie – nie boję się tego. Najwyżej skończę wałbrzyską karierę (śmiech).

Trzymając się Wałbrzycha – ciężko jest się z niego wybić?

Myślę, że tak.

A co robisz w tym kierunku? Wysyłasz demo, jeździsz na castingi?

Byłam na paru castingach, ale mi się nie powiodło.

Jakich?

Szansa na sukces i takie tam.

Takie tam, czyli jakie?

Miał być Idol, do którego nie dojechałam z takich względów, że wybrałam szkołę oraz teatralna wersja High School Musical, która okazała się totalną porażką.

Dlaczego?

To byli zupełnie inni ludzie. To, co oni robili, było na pokaz. Chcieli się przypodobać ludziom i komisji. Nie było w tym niczego od siebie. A mi właśnie na tym elemencie zależało najbardziej.

Załóżmy, że się wybijasz. Co dalej?

Próbuję się utrzymać (śmiech). Cel byłby prosty: robić swoje i nie dać sobie zrobić wody z mózgu.

Nie przeraża Cię myśl, że musiałabyś śpiewać na polskich festynach, tuż obok polskich wokalistek?

Polski festyn (śmiech). A tak na poważnie – przeraża. Przeraża mnie to, że jak już zacznę, to zacznie się to właśnie z poziomu Dody i tak dalej. Bynajmniej – będę się starała, aby było inaczej.

A jest w ogóle w Polsce jakaś wokalistka, którą szanujesz?

Chylińska i Nosowska.

Nie wychodźmy poza polskie realia. Śpiewasz, wybiłaś się, robisz karierę. Co będzie dla Ciebie osiągnięciem? Słowik, Eurowizja u boku ukraińskich gwiazd, złota płyta odebrana z rąk Krzysztofa Krawczyka, który akurat będzie prowadził galę Top Trendy?

Nic by mi tak nie schlebiło, gdyby na scenie zapowiedziała mnie właśnie Nosowska. Coś na zasadzie, jak zapowiedziała Chylińską, o której powiedziała, że to wspaniała osobowość, itp. To byłby dla mnie największy komplement. Poza tym chciałabym, aby nie pisali o mnie za dużo na pudelku i żeby Wojewódzki nie smarował mnie z góry na dół, bo to byłoby straszne (śmiech).

A z którym polskim muzykiem chciałabyś najbardziej współpracować?

Rojek, przede wszystkim! Jest dla mnie wielkim człowiekiem, uwielbiam go! (chwila zastanowienia) I ewentualnie jeszcze Nosowska oraz Ania Dąbrowska.

Przejdźmy dalej. Tak jak powiedziałem wcześniej – dzisiaj nie chcę Martyny Szot, jako wałbrzyskiej gwiazdy, której po wywiadzie zmontuję ołtarzyk u siebie w pokoju, tylko Martynę Szot, jako człowieka. Chciałbym poznać Twoje wady.

Ołtarzyk(śmiech). Moje wady? Złośliwość. Jak ktoś mnie wkurzy, to mówię, albo robię coś, czym mogę tej osobie dopiec. Poza tym – jestem bardzo głośna (śmiech). Dużo krzyczę i głośno się śmieję. Hm, co jeszcze? Jestem słaba psychicznie, ale to już mówiłam. Aha, zapomniałabym – często jest tak, że nie przyjmuję czyjegoś sprzeciwu.

Wiem, że nie lubisz dwulicowości wśród ludzi i że bardzo Cię ona dotyka. Masz jeszcze jakieś inne lęki, które odrzucają Cię od ludzi?

Spotkałam się z takim odrzuceniem w zeszłym roku, kiedy z dnia na dzień dowiedziałam się, że osoba, która od siedmiu lat była moim przyjacielem, w rzeczywistości okazała się największym wrogiem, bo wszystko to, co robiła – robiła na moją niekorzyść.

Jakie wartości liczą się najbardziej w Twoim życiu?

Przyjaźń.

A miłość?

Wolę drogę samorealizacji.

A co takiego musi się stać, co takiego musisz osiągnąć, żeby powiedzieć: tak, jestem szczęśliwym człowiekiem?

Ponagrywać sobie kilka płyt i robić coś wartościowego, co może się przydać oraz pomóc drugiemu człowiekowi.

Rozmawiał: Michał Cisło
michal-cislo@wp.pl

Twórczość Martyny Szot - strona oficjalna