Ziemia strzegomska jest bogata w następujące surowce naturalne: granit i gliny ogniotrwałe. Eksploatacja granitu na skalę przemysłową rozpoczęła się w końcu XIX w. W masywie Strzegom - Sobótka granit wydobywany jest z kilkunastu kamieniołomów, z których największe znajdują się w Strzegomiu, Rogoźnicy i Strzeblowie k. Sobótki. Produkuje się z nich głównie kostkę granitową, kostkę brukową, krawężniki i płyty granitowe oraz płyty kamienne. Jak podaje Magdalena Hennig (Strzegom. Historia i współczesność, Warszawa 1992), bogactwo tych złóż jest tak wielkie, iż można by nimi wybrukować w Polsce wszystkie drogi i ulice. Ze strzegomskiego kamieniołomu pochodzi obecna kolumna Zygmunta w Warszawie, a strzegomskie granity mają także swój udział w powstaniu warszawskiego Pomnika Bohaterów Getta, Pomnika Obrońców Westerplatte czy Pomnika Tiergarten w Berlinie. Wydobycie i obróbka granitu pozostają do dzisiaj najważniejszą gałęzią strzegomskiego przemysłu w 2003 r. zarejestrowanych było ponad 330 podmiotów gospodarczych tej branży.

W rejonie Strzegomia występują wśród utworów trzeciorzędowych iły i gliny ogniotrwałe, stosowane do produkcji materiałów ceramicznych i ogniotrwałych materiałów szamotowych dla przemysłu wapienniczego i cementowego. Z masywu Strzegom-Sobótka pozyskiwany jest kaolin granitowy. Choć miąższość jego złóż sięga miejscami 100 m, to jakość surowca nie jest za wysoka i tamtejszy kaolin wymaga procesów wzbogacania.

Na omawianym terenie znajdują się też niewielkie zasoby węgla brunatnego. Miąższość tej kopaliny, zalegającej na głębokości 30 m, osiąga tylko 24 m. Metalem najdawniej wydobywanym na Przedgórzu Sudeckim było złoto. Występowało ono przeważnie w formie drobnego okruszcowania żył kwarcowych i kontaktów sylurskich łupków łyszczykowych z porfirami, o zawartości 24 gramów rudy złota na tonę skały. Eksploatowane było także w rejonie Strzegomia i musiało go niegdyś być niemało, skoro odnotował to Mikołaj Henelius w swej Silesiographii, wydanej w 1613 r., a K. Schwenckfeid, najznakomitszy późnorenesansowy znawca śląskich gór, charakteryzując topograficznie Górę Świętojerską podał, iż znajduje się ona przy strzegomskich kopalniach złota. 

Europejską sławę przyniosło jednak Strzegomiowi inne bogactwo naturalne  życiodajna glinka, znana jako medykament już w starożytności pod nazwą terra sigillata. Jej duże zasoby na Górze Świętojerskiej odkrył w drugiej połowie XVI w. wybitny cesarski medyk rodem ze Strzegomia  Jan Montanus i przypisał jej nadzwyczajne właściwości. W opublikowanej w 1583 r. niewielkiej książeczce pod tytułem Terra sigillata opisał i spopularyzował właściwości tego miejscowego specyfiku. Ostatnia urzędowa wzmianka o uzdrawiającej glince wyszła z pruskiej królewskiej kamery 26 kwietnia 1765 r. Podano tam, iż jako lekarstwo „wychodzi już z mody", a jej zasoby gwałtownie się kurczą. Zapewne jednak wśród społeczności śląskiej wiara w leczniczą moc strzegomskiej glinki przetrwała przynajmniej do końca XVIII stulecia.

Źródło: strzegom.pl